Bir zamanlar, fıstık yerken saçını çekip hastanelik ettiğim, sokakta birbirimize küsmemiz sonucu terk ettiğim sonrasında daha iki-üç yaşlarında olmasına rağmen tek başına yürüyerek,ana yollardan geçip semt değiştiren,aynı ilkokulda olduğumuz yıllarda daha ilk teneffüsten bütün harçlığını bitirip ikinci teneffüs yanıma gelip "Abla acıktım" diyen,8.sınıfta Misaki ile "Asmalı Konak-Hayat"adlı filme gittiğimizde aramızda oturan ve tüm film boyunca gözlerini kapatmak zorunda kaldığım,2 dk messengerın başından kalkmamı fırsat bilip arkadaşlarıma hakaret eden,başıma sürekli bela olan küçük aptal kardeşim artık büyüdü!
Sanki beraber kahvaltı masasına oturduğumuzda, patates kızartmasının üzerine reçel,peynir ve alakasız ne varsa bulamaç haline getirip yiyen,sanki o kahvaltı masasında ağzı doluyken ağzını açıp içindekileri gösterip bana kahvaltımı zehir eden sanki korku filmi izlerken pat diye yanıma gelip yorganın altına giren,sanki din dersinde ezberlemem gereken 9 dua varken ezberleyemediğim için hasta numarası yatığımda kenara geçip "Ablam gitmezse ben de okula gitmem" diye ağlayan ufaklık o değilmiş gibi cool davranmalar, yok efendim bodye gidip vücut geliştirmeler, efendi efendi hareket etmeler...
Dedim artık büyüdü bu çocuk... Neden bilmiyorum ama hemen erkek kardeşimi evli, damatlıklar içinde hayal ettim.Damatlıklarını giymiş gidiyordu, tutamıyordum.Artık o benim erkek kardeşim değildi, bir başkasının kocasıydı.Birden bir üzüntü kapladı içimi, o düğüm boğazımda tıkandı kaldı, hem de kardeşimin daha 18 yaşında olmasına rağmen...
Yakın arkadaşlarım genelde bence erkek kardeşini çok seviyorsun dediğinde; "Yok yaa ne seveceğim baş belası!Keşke tek kardeş olsaydım" diyen,okuldan geldiğinde "Ablaaaa bana yemek hazırla" dediğinde "Kocaman çocuk oldun artık kalk kendin al, hizmetçin yok" diye bağrınan, onu ispiyonlayacak konu bulup intikam almak için dört gözle bekleyen, ergenlik zamanlarında sana üç harfli bir şey diyeceğim -o zamanlar baya bir şişmandı, şimdi boy pos attı yakışıklı çocuk oldu- deyip odama kaçıp kapıyı kilitleyen -her ihtimale karşı- sanki ben değilmişim gibi başlayacaktım ağlamaya...
Aslına bakarsanız küçüklüğümüze ait, kardeşimle ilk anımı hiç unutmam!
Onun evin kapısından kundakla ilk girdiği günü...
Artık ne kadar büyük bir etki bıraktıysa üzerimde!Hatırlıyorum da o gün bana bir sürü oyuncak alınmıştı, sırf kıskanmayayım diye ama kıskandım işte...Genellikle ilk çocuklar bunu çok iyi bilir; eğer bir kardeşiniz olursa 5 yaşında olsanız bile herkes "Sen artık büyüdün"der, herkes onu büyük görür!
İşte ben buna hazır değildim, ailenin tek çocuğu, sülalemin en küçüğüyken pattt bu çocuk geldi ve pabucum dama atıldı.Ailenin pamuk prensesi gibiyken, ayakkabısının tekini bir türlü bulamayan Sindirella gibi oldum...
Uzunca bir süre gıcık oldum ona,peşimde dolanmasına, oyuncaklarımı elimden almasına, en sevdiğim şeyleri onunla paylaşmaya...Her şeye! Yine onu kıskanıyorum ama bu sefer farklı bir şekilde!Bu sefer paylaşamadığım şey kardeşim hem de daha rakibim bile yokken...
Bütün ablalar benim gibi hisseder mi kardeşleri için ya da kız kardeşler abileri için??
Geçen hafta eve geldiğimde annem yine yeni bir tarif deniyordu "Drajeli irmik tatlısı".. Tabi tarifin ilk kobaylarından biri olunca ve irmikle pek aram olmayınca pek sıcak bakmadım tarife..Ama annem yine beni şaşırttı! İrmikle arası olmayan bir ben için harika bir lezzetti!
