Omzuma yaslanıp ağlayan, henüz çok tanımadığım bir kıza yardım ettikten bir süre sonra, o benim en küçük üzüntümü kullanıp büyüttüğünde ve bana karşı kullandığında, hemen sonra, bu cümleyi söylemişti:
Acıma!Acınacak duruma düşersin...
Bunu üzülerek söylememişti.Tersine durumdan zevk alan bir ifade yerleşmişti yüzüne...Anlam verememiştim bu duruma...Düşündüm çok düşündüm...
Neden? Neden benden bu kadar nefret ediyor?Hem de ben ona karşılıksız iyiliklerimi sunarken...
Hiçbir açıklama bulamadım, kendime sorduğum sorular karşısında...Kızdım hem de çok kızdım, kırıldım da ayrıca...
"Boşver Sawako, Allah'a havale et "dedi yakın bir arkadaşım..
"Beddua etme sakın, beddua sahibini bulur" diye ekledi ardından
Sustum ben de...Hiçbir şey sormadan hiçbir şey demeden...Bekledim, bana yaptığı kötülüğün karşılığını bulması için...
Buldu...Hem de kat ve kat fazlasını... Ama ben yine iyi hissetmedim kendimi, onun gibi keyif alamadım onun acısından...Hala anlamış değilim..
Neden bir insan bir başkasının mutsuzluğundan bu kadar mutlu olur?
Neden ona uzanan yardım eline böyle nankörce karşılık verir?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder